Θυμώνω…
Άκουσα από πνευματικούς ανθρώπους πως τα μοιρολόγια είναι προς εξαφάνιση και πρέπει να τα προστατέψουμε με το να γίνουν ‘’επαγγέλματα’’, δηλαδή να μοιρολογούν το νεκρό ειδικές μοιρολογίστρες. Αλήθεια ποιός Έλληνας σήμερα θα μπορούσε να πει πως οι μανάδες που χάνουν καθημερινά τα απιδιά τους είτε από αρρώστιες είτε από ατυχήματα θα μπορούσαν να βάλουν πληρωμένες μοιρολογίστρες για να κλάψουν τα σπλάχνα τους;
Θυμώνω γιατί δεν μπορώ να καταλάβω ποιές επαγγελματίες θρηνοδοί θα μπορούσαν να ‘’εξιστορίσουν τις ολάνθιστες άνοιξες που κατεβαίνουν στου Άδη το βασίλειο; ’’
Προχωρώντας στις θυμωμένες και σπαραγμένες σκέψεις μου, έρχονται στο νου μου οι μάνες της Συρίας. Ποιός θα ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΕΙ καλύτερα απ’ αυτές, τους μέσα και έξω δολοφόνους που σκοτώνουν τα παιδιά τους;
Αλλά ας έρθουμε και στον τόπο μας και σε άλλου είδους φευγιό που είναι αυτός της μετανάστευσης. Στην Ελλάδα του σήμερα ψηφίζονται Προκρούστειοι νόμοι πετσοκόβοντας τις σάρκες των παιδιών μας που τα αναγκάζουν ώστε να γλυτώσουν να πάρουν το δρόμο της ξενιτιάς και σ’ ένα άγνωστο μέλλον.
Εδώ θα αναφέρω άλλες μάνες που φωνάζουν τα παιδιά τους…
Ορέστη απ’ το Βόλο
Μαρία απ’ τη Σπάρτη
Γυρεύω το γιό μου
Την κόρη μου θέλω
Οι μάνες θέλουν τα παιδιά τους πίσω στις αγκαλιές των γονιών τους. Στα φιλιά των ερώτων τους. Στα φτερά των ονείρων τους.
Θέλουν τα ξεριζωμένα παιδιά της Ελλάδας, εδώ στην όμορφη πατρίδα τους. Θέλουν η Ελλάδα να ανθίσει τους κάμπους της για να παίξουν ξανά ανέμελα χορτάτα παιδιά !!
Θέλουν ν’ αστράψει τις Θάλασσες της το πύρωμα του ήλιου, κάλεσμα χαδιάρικο από παρέες αγοριών και κοριτσιών.
Θέλουν το κρασί των αμπελιών της πατρίδας των δώδεκα Θεών να γεμίσει τα ποτήρια γονιών και παππούδων στις χαρές των παιδιών και των εγγονιών τους.
Τελειώνοντας θέλω να τονίσω πως μερικοί πρέπει να πάψουν να ισοπεδώνουν τα πάντα διότι μόνο μια μάνα μπορεί να κλάψει αληθινά και να χαρεί αληθινά για τα παιδιά της.
Ντίνα Σ. Μήτσου
