Σήμερα γυρίζουμε τον χρόνο πίσω και τιμούμε τους νεκρούς του Καλαμιού που έπεσαν την ενδεκάτη Ιουνίου το 1944. 

Όλοι εμείς ζήσαμε τη φρίκη μέσα από τις διηγήσεις των γονιών μας και από συγγενείς των θυμάτων. Ζήσαμε το ολοκαύτωμα σαν ένα κακό παραμύθι που άπλωνε όμως το πραγματικό του σκηνικό μέσα στο σπίτι με την φωτογραφία κρεμασμένη στον τοίχο των σκοτωμένων παιδιών. 

Το Καλάμι σήμερα θυμάται και προσκυνά με σεβασμό τους νεκρούς του. Ανακαλεί στη μνήμη του ένα από τα πιο φοβερά εγκλήματα που έγιναν ποτέ σε βάρος της ζωής και είναι τεράστιας σημασίας παράγραφος στο ευαγγέλιο της ειρήνης. 

Εκείνη την εφιαλτική νύχτα μετρήθηκε με τον πήχη της ιστορίας το ανάστημα των ισχυρών με τα όπλα νάνων. Μετρήθηκε όμως και το μπόι των δικών μας ανθρώπων που πέρασαν εκείνο το βράδυ στην αιωνιότητα με το διαβατήριο των αθώων ηρώων. 

Όλοι εμείς  ξέρουμε καλά το ολοκαύτωμα του Καλαμιού και του Διστόμου και όλα τα εγκλήματα που έγιναν εκείνη την εποχή, μας δίδαξαν πως το αδιανόητο μπορεί να γίνει πραγματικό, διότι η ανάπτυξη και ο πολιτισμός δεν είναι προϋπόθεση για τα βάρβαρα ένστικτα ενός λαού όπως η Γερμανία, που την εποχή της θηριωδίας ήταν μια κοινωνία με υψηλό μορφωτικό επίπεδο. 

Οι νεκροί μας, μας στέλνουν το μήνυμα πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη συμφορά απ’ αυτούς που αδιαφορούν αν παραβιάζουν φυσικούς και ηθικούς νόμους και εγκληματούν κατά της ζωής.  

Είναι αυτοί που πάνε να επιβάλουν με τη βία την δική τους ανθρωποκτόνα τάξη πραγμάτων και να μεταλλάξουν το άσπρο σε μαύρο και το μαύρο σε κόκκινο, το χρώμα του αίματος. Αυτό το αίμα που έπνιξε αθώους και μικρά παιδιά και έγινε ένα ατελείωτο μοιρολόι για την απελπισία, την απόλυτη ορφάνια και ένα αναπάντητο ΓΙΑΤΙ. Τις ατελείωτες ώρες του σπαραγμού. 

Ήταν η εποχή του θερισμού και τα στάχυα έγερναν από τον καρπό. Έμεινε όμως κανείς να θερίσει και να αλέσει στον μύλο του Καλαμιού; Που είναι αδιάψευστος μάρτυρας για να θυμίζει την τραγωδία; 

Η μάνα του Καλαμιού, Βασιλική Κυρίτση, δεν ήτανε εκεί το μοιραίο βράδυ. Είχε πάει στο χωράφι να μαζέψει τη σοδειά και από εκεί είδε πως το Καλάμι καίγεται. Άμοιρη μάνα. Δεν έβρισκες τον δρόμο να γυρίσεις. Τον έχασες όπως έχασες τις τρείς κόρες σου και τα δύο σου εγγόνια. Έψαχνες με τρέλα σ’ έναν σωρό από κάρβουνα να βρεις ένα σημάδι που να σου θυμίζει τα αδικοχαμένα παιδιά σου. 

Πως άντεξες εσύ αγιωργίτισσα μάνα, Γιαννούλα Περγαντά όταν σου φέρανε την Ευαγγελία σου, το κοριτσάκι σου δύο μηνών λογχισμένο και τον μικρό Αποστόλη καρβουνιασμένο; Εδώ στο σαλεμένο από τον πόνο μυαλό, πώς το κράτησες; Παρακαλούσες τον μοναχογιό σου να σου δώσει ένα μικρό κομμάτι γη για να το σπείρεις βάσανα και να το ποτίζεις με δάκρυα. Η μάνα από το Λαφύστι πως το άντεξε όταν τα παλικάρια του Χίτλερ σκότωσαν το δεκατετράχρονο παλικαράκι της; Γι’ αυτό και αυτές είναι σήμερα μαζί μας στο πνευματικό συλλείτουργο θρηνώντας. Αχ παιδιά μας, θυμόμαστε τις καλές μέρες μας. Που σμίγαμε με το θεό και τους αγίους στη χέρσα γη. Και η γης ημέρευε και το πικρό ξερό ψωμί γινόταν και περίσσευε. Τώρα δεν έχει κανένας μεράδι στη ζωή. Σας βρήκανε όλους μαζί, όπως τον έρωτα και την ψυχή, βασιλικός και μαντζουράνα. Ο ήλιος γαμπρός και νύφη η αυγή σε περιβόλι. Πέσατε όλοι αντάμα. 

Ο συντοπίτης μας, Κώστας Κατής δημοσιογράφος, θύμα πολέμου και αυτός, γνώρισε την ορφάνια από την κοιλιά της μάνας του, γράφει στο βιβλίο του, ο άγνωστος λοχίας, αφιερωμένο στον πατέρα του. 

Τόσες προσευχές, τόσες ικεσίες, τόσα δάκρυα δεν έφτασαν πουθενά; Ούτε ψηλά αλλά  ούτε και εντός του ανθρώπου ποτ σκοτώνει τον άνθρωπο; Δυστυχώς δεν έφτασαν ούτε και θα φτάσουν. Όσο ο άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος, τα ποτάμια από τα δάκρυα δεν θα στερέψουν ποτέ. Ούτε η μάνα της προσφυγιάς θα σταματήσει να θρηνεί τα χαμένα παιδιά της, ούτε ο πόλεμος θα σταματήσει ποτέ.  

Η μοίρα λοιπόν επέλεξε τη μάνα παρά το σπαραγμό της να στέκεται όρθια πάνω στην ερημιά του θανάτου και έγινε σύμβολο της απόλυτης δύναμης. Διότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να είσαι απόγονος τέτοιων μανάδων. 

Εμείς τις μνημονεύουμε, τις τιμούμε και να είναι ευλογημένοι αυτοί περιμάζεψαν τα στοιχεία της τραγωδίας του Καλαμιού και ιστορούνε τα γεγονότα στις νέες γενιές και έτσι έπαψε να είναι το αγνοημένο Καλάμι. 

Και του χρόνου να είστε όλοι καλά για τη συνέχεια. Μία συνέχεια όμως, που πρέπει να συμπεριλαμβάνει και άλλες εκδηλώσεις μνήμης για ένα τόσο σημαντικό γεγονός της ιστορίας του Καλαμιού. 

Αιωνία τους η μνήμη 

 

                                                                                                                                                                       Ντίνα Σ. Μήτσου 

Follow us: