Ποίημα: Μάνα Γη – Θανάσης Αποστόλου

Μάνα Γη

Ω καφετιά μου μάνα γη, και καστανούλα λίγο

που πάνω σου γεννήθηκα και μέσα σου θα με δεχθείς

κάποτε όταν φύγω.

Δέντρα, λουλούδια, ποταμοί, το σώμα σου ομορφαίνουν

και πάνω σου λογιών πουλιά, σε συναυλίες μαγικές

τον βίο μας ευφραίνουν.

Προσφέρεις αδιάκοπα, πολλών λογιών καλούδια

για να τραφούν τα τέκνα σου και γράψανε πολλοί για σε

τα πιο όμορφα τραγούδια.

Εσύ μας δίνεις το ψωμί, κρασί να ευφρανθούμε

φρούτα, καρπούς και αγαθά, και κάθε είδους υλικά

ξύλα να ζεσταθούμε.

Τροφός, ποτίστρα κι αγκαλιά, όσων σε κατοικούνε

ζωγράφοι μα και ποιητές, όλη την ομορφάδα σου

στα έργα τους υμνούνε.

Αγνώμονες οι άνθρωποι πολλές φορές μαζί σου

ασχημονούνε πάνω σου και κάνουνε πιο δύσκολη

τη σχέση μας μαζί σου.

Κι είναι οι συνέπειες τρομερές, τυφώνες, καταιγίδες

κι αν δεν αλλάξουμε μυαλά, για ένα μέλλον πιο καλό

δεν έχουμε ελπίδες.

Αγκομαχά η μάνα γη, σειέται και μας τρομάζει

μ’ όσα δεινά της κάνουμε, θυμώνει και μας απειλεί

ποτάμια λάβα βγάζει.

Μολύνσεις και πυρηνικά, της άλλαξαν το κλίμα

και υποφέρει η μάνα γη, θύμα αφρόνων ηγετών,

ντροπή τους, μα και κρίμα.

Ζητώ συγνώμη μάνα γη, κι όρκο βαρύ σου κάνω

για να ‘σαι πάντα όμορφη, εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ

μέχρι που θα πεθάνω.