• Θέλω να συμπληρώσω δύο πράγματα σε όσα έγραψα την προηγούμενη φορά,
    σχετικά με το σιδηροδρομικό δυστύχημα που βύθισε τη χώρα μας στο πένθος
    και την οργή.
  •  Προέρχομαι από οικογένεια σιδηροδρομικών. Ο πατέρας μου ξεκίνησε στα
    18 του από εργάτης γραμμής και συνταξιοδοτήθηκε από τον ΣΠΑΠ ως
    εργοδηγός. Η μητέρα μου δούλεψε 25 χρόνια σαν φυλακίδα ισοπέδων
    διαβάσεων. Ο θείος μου, πιο σπουδασμένος, έγινε σταθμάρχης. Έχω εικόνες
    όλων τους πάνω στις γραμμές, πλάϊ στο τραίνο… με τα κόκκινα και πράσινα
    σημαιάκια για τον έλεγχο της κίνησης των συρμών, τα αναμμένα φανάρια που
    συνόδευαν το πέρασμα των νυχτερινών συρμών… Θυμάμαι πόσο προσεκτικά
    έσφιγγαν τα μπουλόνια στις ράγες, πόσο προσεκτικά κοιτούσαν το ρολόι
    περιμένοντας το τραίνο που θα περνούσε, έτοιμοι να κατεβάσουν τη μπάρα
    για να σταματήσουν τα αυτοκίνητα και οι πεζοί. Θαύμαζα τον θείο μου που
    έστελνε σήματα Μορς με τον τηλέγραφο για να ενημερώσει τον επόμενο
    σταθμό ότι η αμαξοστοιχία είχε φύγει κανονικά και συνέχιζε την πορεία της
    πάνω στη μία και μοναδική γραμμή που υπήρχε. Στους σταθμούς μόνο υπήρχε
    δεύτερη γραμμή για να διασταυρώνονται οι συρμοί – αυτός που κατέβαινε
    προς Καλαμάτα κι εκείνος που ανέβαινε προς Αθήνα. Θυμάμαι πώς πήγαιναν
    οι κλειδούχοι στην άκρη του σταθμού, γυρνούσαν τα κλειδιά και στέκονταν
    εκεί, περιμένοντας να περάσει το τραίνο και να τα ξαναγυρίσουν. Όταν ο
    θείος μου έγινε σταθμάρχης Αθηνών, ένιωθε – μου είχε πει μια φορά – ν’
    ασπρίζουν κάθε μέρα τα μαλλιά του, απ’ την ευθύνη. Νομίζω ότι όλοι έτσι
    δούλευαν τότε και στους ΣΠΑΠ και στους ΣΕΚ. Με αίσθημα ευθύνης και
    αγάπη για το τραίνο. Δεν είχαν ηλεκτρονικά συστήματα, κανενός είδους
    αυτοματισμούς, κανένα τέλειο μοντέλο τηλεδιοίκησης, ούτε καν κινητά
    τηλέφωνα. Είχαν, όμως, ένα σύστημα πολλαπλής ασφάλειας που έκανε τα
    τραίνα να κινούνται μια χαρά, αργά και με μικροπροβλήματα αλλά χωρίς
    ατυχήματα. Φαντάζομαι πώς θα ήταν η κατάσταση αν η τεχνολογική πρόοδος
    που έχει έρθει συνδυαζόταν με την ευσυνειδησία των εργαζομένων τότε.
    Μπα! Αντιστρόφως ανάλογα τα πράγματα… Και λυπάμαι διπλά για το φρικτό
    δυστύχημα, επειδή σκοτώθηκαν τόσοι νέοι άνθρωποι κι επειδή συνέβη στο
    τραίνο, δηλ. στους αγαπημένους μου που το υπηρέτησαν με αφοσίωση και σε
    μένα που μεγάλωσα αγαπώντας το.
  • Πιστεύω, το ξαναγράφω, ότι και τα πιο εξελιγμένα συστήματα ελέγχου στα
    τραίνα και παντού λειτουργούν όταν κάποιος άνθρωπος τα χειρίζεται σωστά
    και καταρρέουν όταν κάποιος κάνει ένα λάθος. Τις συνέπειες του λάθους ας
    τις πληρώσει ο ένας, οι συνάδελφοί του, οι προϊστάμενοι, οι Υπουργοί, η
    Κυβέρνηση… Έρχεται η κοινωνική οργή, η πολιτική σπέκουλα και τα μύρια
    άλλα, μέχρι να ξεχαστεί κι αυτό… έτσι δεν γίνεται πάντα;
  • Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
Follow us: