1η Μαρτ. 2020 Κυκλοφορώ και…
- Λέω ν’ αρχίσω με τις ευχές. Ας πούμε για καλό μήνα, καλή εβδομάδα, καλή Σαρακοστή, καλό Πάσχα και να προσθέσουμε κάτι για καλά κρασιά, καλά ξεμπερδέματα… και άλλα τέτοια που να αποτυπώνουν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών – και ωρών, ας το παραδεχτούμε γιατί έτσι είναι – στη χώρα μας. Είχαμε το θεματάκι μας, το γνωστό. Περπατούσε κάποια λύση; Μπα! Άκουγε κανείς πόσο μεγάλωνε το πρόβλημα; Ούτε! Βλέπαμε να λιγοστεύουν οι «φιλοξενούμενοί μας» στους δρόμους της Αθήνας; Το αντίθετο! Αναφέρω την πρωτεύουσά μας επειδή εδώ ζω και κινούμαι. Το τι συμβαίνει στις «δομές» στα νησιά και παντού στη χώρα, το μαθαίνουμε όλοι από τις ειδήσεις. Και θα συμφωνήσουμε όλοι ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Μέσα σ’ αυτό το παλιό με τον κλειστό ορίζοντα, έρχεται το νέο για τα ανοιχτά σύνορα. Από την Τουρκία, από πού αλλού; Να πεις ότι δεν το περιμέναμε; Το περιμέναμε. Ο κ.Ερντογάν έχει εκτοξεύσει τις απειλές του εδώ και καιρό, προς εμάς και προς όλη την Ευρώπη. Το αποφάσισε, το έκανε. Εμείς, οι Ευρωπαίοι, τι κάνουμε; Και πιο σωστά: οι άλλοι Ευρωπαίοι τι κάνουν; Γιατί εμείς εδώ, τι άλλο να κάνουμε πια; Έχουμε την ατυχία να είμαστε τα σύνορα της Ευρώπης. Ο Σέρβος πρωθυπουργός δηλώνει ότι δεν θα κάνει τη χώρα του πάρκινγκ προσφύγων και μεταναστών, έχει ήδη αρκετούς. Εμείς; Τα βλέπετε, φαντάζομαι, τα γεγονότα να τρέχουν στις οθόνες σας. Σαν πόλεμος δεν είναι; Για «ασύμμετρη απειλή κατά της Ελλάδας» μιλάει η κυβέρνηση. Παρεμβάσεις, κινήσεις, αποφάσεις, λύσεις… θα υπάρξουν; Υπεύθυνοι και έντιμοι ηγέτες, υπάρχουν;
- Σημειώνω «επί του πληκτρολογίου», Κυριακή βράδυ: «Αντιστεκόμαστε και γλεντάμε, το Καρναβάλι είναι για πάντα, δεν φοβόμαστε τίποτε!» Και άλλα παρόμοια.
- Σκέπτομαι. Αν μιλάμε για την επιδρομή του κορονοϊού, ούτε εγώ φοβάμαι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν ανησυχώ ιδιαίτερα. Αν, όμως, δεν ανησυχούν γι αυτά που συμβαίνουν με την Τουρκία, ειλικρινά…. δεν συμμερίζομαι την ανεμελιά τους. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου έρχεται στο μυαλό το αρχαίο του Θουκυδίδη: «Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν». Να το πω στο πιο σύγχρονο: «Εδώ ο κόσμος καίγεται και η γριά χτενίζεται». Και το χτένισμα, όμως, μπορεί να είναι είναι άποψη, όχι;
- Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
