Η πίστη.
Εσύ μετράς ζημιές και ήττες
κι άλλοι καμώνονται πως κλαίνε,
ρήτορες, μέντορες, προφήτες,
μα την αιτία δε στη λένε.
Η άβουλη παλικαριά σου,
το πάθος σου τ’ ανταριασμένο,
στ’ άλικο κύμα της καρδιάς σου
μοιάζει καράβι τσακισμένο.
Έρημοι δρόμοι κι ο αγέρας
σφυρίζει στο σπασμένο τζάμι
κι εκεί, στο γύρισμα της μέρας,
θρηνείς σαν το θολό ποτάμι.
Μ’ αυτό το βήμα το σκυφτό,
ανέβα στ’ ουρανού τη σκάλα,
τί ‘ναι της μοίρα σου γραφτό,
να πολεμάς για τα μεγάλα.
Στο χάος και στην απουσία,
οι δούλοι θα ματώσουν πάλι,
γιατί της γης η αθανασία
ζητά μια πίστη πιο μεγάλη,…
ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ.
Follow us:
